Մոտենում է Մեծ Եղեռնի 100-րդ տարելիցը: Աշխարհասփյուռ ողջ հայությունը պայքարում է, որպեսզի ընդունվի և դատապարտվի 20-րդ դարասկզբին մարդկության դեմ կատարված առաջին ոճիրը: Ոճիր, որը չդատապարտելը հանգեցրեց նոր ցեղասպանությունների: Այս դաժան կոտորածի արդյունքը եղավ Արևմտյան Հայաստանի հայերից` ավելի քան 2000-ամյա մշտական բնակչությունից , զրկվելը: Գաղթական դարձավ և աշխարհով մեկ սփռվեց ավելի քան 100000 հայ, բռնի մահմեդականացվեց 200000 հայ, ըստ տարբեր աղբյուրների նահատակվեց մոտ 1500000 հայ:
Այս ցավալի իրադարձություններին էր նվիրված "Ապրելու ապրիլ" խորագրով միջոցառումը, որը նախաձեռնել էր պատմության մասնախումբը: Մինչ բուն միջոցառումը միջանցքում պատրաստվել էր ստենդ` "Հիմի՞ էլ լռենք...": Այն արտացոլում էր մեր ժողովրդի պատմության եղերական դրվագները` Մեծ Եղեռնից մինչև Քեսաբ: Իսկ դահլիճում արդեն յոթերորդցիների բերանով հնչում էր հայ ժողովրդի արդար պահանջն ու կոչը համայն աշխարհին: Այսօր մեր մատաղ սերունդը, իմանալով իր պատմությունը, նախորդ սերունդների նման չի խնդրում ընդունել ցեղասպանությունը, այլ հանդես է գալիս որպես պահանջատեր, հասկանում է, որ ունենք Արևմտյան Հայաստանի ազատագրության և փոխհատուցման հարցը: Հենց այս ուղղվածությունն ուներ միջոցառումը, որի ավարտին հնչած երգը, կարծես, հաստատումն էր հնչած բոլոր խոսքերի.
Ախ են երկրի հողին մատաղ, պիտի՛ գնանք վաղ թե ուշ,
Սիրով լինի, սրով լինի, պիտի՛ գնանք վաղ թե ուշ,
Արարատի գլխին դրոշ պիտի՛ դնենք վաղ թե ուշ,
Հերթով լինի, երթով լինի, պիտի՛ գնանք վաղ թե ուշ:
No comments:
Post a Comment